Góði drongur,
Takk fyri títt bræv!
Tað ljóðar sum tú og mamma tín vóru úti fyri eini óhepnari støðu, tí hvørgin av tykkum ynskti, at støðan skuldi gerast so ógvuslig sum hon bleiv: tú helt bara tað var stuttligt at arga við at hvøkka mammu tína og hon gjørdist sera kløkk, tí hon gekk í egnum hugaheimi og tískil reageraði hon eisini ógvusligari enn hon ætlaði og eisini ógvusligari enn tú hevði væntað. Mamma tín hevur síðani verið inni í kamarinum hjá tær og greitt frá, at hon als ikki er ill við teg, men at hon gjørdist sera kløkk, og tí reageraði hon so ógvusligt. Mamma tín hevur ikki ætlað sær at sligið út eftir tær í støðuni, men tá ein gerst kløkk/ur kann hetta henda sum eitt refleks, Hetta merkir, at ein reagerar uttan at náa at hugsa um tað. Eg lesi eisini, at tað tekur mammu tíni eina løtu til hon kemur yvir hendingina og tað er eisini vanligt, at ein líka hevur tørv á eini løtu til at koma yvir ein hvøkk og síðani er tað lættari at seta orð á kenslur og atburð.
Tú fortelur, at tú onki segði við mammu tína, tá hon kom inn til tín. Tað kann vera, at tað var trupult at seta orð á hvat tú føldi í tí løtuni. Soleiðis er tað ofta, tá ein verður yvirraskaður, kløkk/ur ella kedd/ur av eins egnu atferð ella eini støðu/hending. So kann ein gerast bergtikin av kenslum og tá kann tað vera trupult at siga nakað ella fortelja hvussu ein hevur tað. Tað kann eisini vera, at tað var ringt at forklára henni hví tú valdi kløkka hana og biðja um umbering. Kanska onkur av hesum tingunum gjørdi seg galdandi fyri teg í støðuni og um tað er, so hevði eg roynt at forklára henni/teimum tað.
Tá eg lesi títt bræv, leggi eg til merkis, at mamma tín er komin víðari frá hesi hending og hon faktisk livur akkurát sum hon gjørdi áðrenn. Mamma tín hugsar ikki stórvegis um hesa hending nú, hendingin ávirkar hana ikki í gerandisdegnum og hon virkar ei heldur til at vera bangin fyri at fara út ella ganga einsamøll. Av tí sama, so trúgva vit at mamma tín ei heldur, at tú hugsar um hendinga og hon væntar ikki, at hendan hendingin hevur havt so stóra ávirkan á teg sum hon hevur.
Hetta er torført hjá henni at vita, tá hon ikki veit hvussu tú hevur tað. Men eg lesi, at hendan hendingin hevur gjørt at tú svevur illa, og av tí sama hevur tú lítla orku at ganga í skúla. Tú ert ofta bangin um tíni foreldur, um tey fara út og tú følir ikki, at tíni foreldur og tú hava eitt tætt samband, tí tit ikki tosað so nógv saman. Tað, sum er hent, er, at hendan hendingin hevur fingið loyvið at fylla ov nógv í tínum lívið. Eg veit ikki um tú áður hevur roynt at havt tað soleiðis sum tú hevur tað nú, men onkuntíð kunnu vit koma at hugsað nógv um okkurt, sum er fari fram og so er tað, sum um okkara tankar blíva alt ov stórir og nógvir. Tá tankarnir gerast ov nógvir, kunnu teir gerast til stúranir, sum í tínum føri. Tá ein stúrir nógv, ávirkar tað lag, svøvn, okkara hug at eta ella vera saman við øðrum. Faktisk kunnu stúranir koma, tí ein yvir-hugsar hvat tað var sum hendi, hví ein bar seg soleiðis at, hvat hini hugsað, hvussu tey eru aftaná, hví tey eru so o.s.fr. Og hetta meti eg er hent hjá tær.
Tað sum er umráðandi nú, er, at tú kanst koma burtur frá tonkunum um hesa hendingina og hugsa øðrvísi um tað sum hendi. Tað allar besta hevði verið, um tú kundi sagt tínum foreldrum ella bara onkrum vaksnum, sum tú hevur álit á, hvussu tú hevur tað, tí so kunnu tey hjálpa tær. Ella tú kanst vísa teimum títt bræv og mítt svar. Men tá tú skrivar, at tú ikki hevur hug til hetta, hugsi eg, at tú verður noyddur at royna at hugsa øðrvísi um hendinga, og hvørja ávirkan hon hevur havt á tykkum sum familju. Royn og spyr mammu tína, um hon nakrantíð hugsar um hendinga, kanska tað kann hjálpa tær til, at vita hvussu hon hevur tað nú við tí, sum hendi. Eisini mást tú kempa ímóti, at hesir tankarnir forða tær í at gera ting og tað hevði verið gott, at ikki sitið so nógv við teldu. Tá ein hevur ov nógvar tankar hjálpir ofta at røra seg, renna ein túr ella gera okkurt, sum fær ein at hugsa um okkurt annað: kanska spæla eitt spæl við foreldrunum, systkjum ella vinum. Royn eisini og bjóða tonkum av: hugsað, at hatta faktisk bara var ein bítt hending, sum bleiv verri enn hon skuldi. Hvørki tú ella mamma tín hevði hug at tað skuldi vera so. Ella sig tonkunum ímóti: ein bítt hending skal ikki hava loyvið at fylla so longi og so nógv, sum hon ger hjá tær. Tað, sum hendi var, at tú komst til at gera okkurt býtt, sum tú ert keddur av og nú veitst tú, at hatta ikki er smart at gera aftur. Øll gera feilir, av og á.
Um tankarnir og tínar stúranir halda áfram kanst tú skriva aftur til okkum, men sum sagt, hevði verið best at sagt onkrum um hvussu tú hevur tað, tí tað er besta loysnin fyri stúranum sum tínum.
Alt tað besta…
Tú & Eg Ráðgevingin
